Goeie navigasie en ons kruis die ewenaar

2011-12-23 21h00
Vandag se mylpaal is noodwendig die oorsteek van die ewenaar. Ons het Renier se navigasie-lesse onderbreek om dit met ‘n bier te vier. Ons het selfs ‘n foto geneem van die geselligheid.

Ek het begin agterkom van een van die meganismes waarmee ‘n mens se dae op die reis begin deurmekaar raak en jy tred verloor met die tyd en die almanak.

Dis nou al die derde skof wat ek vandag werk en die tweede keer wat ek opstaan na ‘n slapie. Hierdie slapie was nou net twee ure, maar jou kop wil al hê dit moet die volgende dag wees. Daar is weliswaar ‘n les hierin: Moenie slapies tel om die almanak af te merk nie, jy gaan jou tyd vooruitloop. Of so iets.
So tussen die navigasie lesse en ‘n bier later, verwerk ek my stel lesings van vanoggend en kry ‘n 9 myl fout of daar rond op die oornag vordering. Die stel lesings vanmiddag, so vier en ‘n half ure later, is toe weer saam met Renier geneem. Dis nou sodat hy vertroue kan opbou in sy lesings en die verwerkings en plot van die resultate kan oefen. My stel lesings werk toe op ‘n potloodstrepie se dikte presies uit. Soms is die toeval vreemd, maar dit kom op ‘n geleë tyd! Drikus sal more my berekeninge nagaan.


Vandag kon jy regtig voel ons is in die trope. Buite waai die wind net koel genoeg om jou af te koel. Hier binne en in my kajuit is dit snikheet en bedompig warm. Mens sit amper in ‘n plas sweet hier in die salon. Selfs nou, halftien in die aand, is dit nog warm hier binne, maar die plas sweet is nie meer daar nie. Ons is nou al fluks aan’t vorder verby die Amasone-delta. As ek die kaart reg lees is die delta in die orde van ‘n duisend kilometer wyd. Dis nie duidelik op die see-kaart nie want die seekaart wys net die bevaarbare waters. En dis nogal groot, ‘n paar honderd seemyle stroomop. Maal met 1,852 om dit kilometer te kry en jy kry die idee van die enormiteit van hierde grootste rivier in die wereld.

Drikus het vandag die oond ingewy deur ‘n pampoen (butternut) botterskorsie in stukke te sny en dit te bak. Dit het ons saam met gebakte Dorado-filette geëet, met kous-kous vir die stysel. Het het die kous-kous met skoon seewater berei wat hy gekook het. Ons het besluit dit ‘n goeie idee, hoewel ek later besluit het ek sal dit met die helte verdun. As jy die water weer gaan weggooi, soos vir aartappels kook, dan gebruik ‘n mens skoon seewater. Ek dit moet gekook word want daar is lewende goed in seewater.

Dit was ook vandag wasdag. Die koue stort is nou lekker lou en mens wil sommer lank onder die water staan. Maar dis ook ons drinkwater, so jy werk maar spaarsaam daarmee. Ek sal more weer wasgoed was, bedoelende my beddegoed. Ek het nog ‘n skoon stel lakens en slope. Die wasgoed was ek sommer in seewater, dit voel goed genoeg met die handwaspoeier. Renier reken een van die dae kan ons twee keer per week in vars water stort, ons het genoeg oor.

Dis nogal iets om na uit te sien. Beide Drikus en Renier vertel van reise waar die disippline nie so goed was nie en die skipper die water moes rantsoneer. Ek hoop nie ek kom op so ‘n reis nie.

Verder sien ek uit om ‘n barbier te spreek iewers waar ons aan land kom. My hare is nou myle te lank vir die tropiese toestande waarin ons nou lewe, en my baard laat my regtig oud lyk. Ek sal darem ‘n foto neem, dis nie meer ‘n grizzly nie, maar nou grys. Ek sal soek vir skeergoed ook, daar behoort ‘n winkel op St Maarten te wees wat sulke goed smous, dis mos ‘n duty-free eiland.

Dit gaan snaaks voel om weer ander mense te sien. Ons is nou al meer as ‘n maand op pad en het laas op St Helena mense gesien. Teen die tyd wat ons by St Maarten aankom sal ons ‘n volle vier weke uit St Helena wees. Dan is dit Omie Vader Krismis Ziets tussen die vietse vakansieganger-lywe op St Maarten. Dit kan net snaaks wees!

Daar is blykbaar gemaklike internet-toegang, dan kan ek weer behoorlik kontak maat met die huismense. Ons gaan so medium besig wees met die boot se uitrusting en skoonmaak  maar sal darem vrye tyd ook hê. Ek het nodig om my sout-skurwe voete in seesand te kry.

Ek is nou amper klaar met die boek 'Slave species of God’. Die skrywer van die boek, Michael Tellinger , het ‘n interessante interpretasie van die ou geskrifte waaruit die Bybel ontstaan het, asook die interpretasie van die Sumeriese klei-tablette uot Mesopotamië en omstreke.

Sy interpretasie bied ‘n verklaring van die teenstrydighed en gapings in kontemporêre geloof en interpretasie van die ou geskifte. Hy voer aan dat daar eksterne wesens was wat die mense op aarde geskep het om hulle slawe te wees. Dit klink ongelooflik, maar kan ‘n geldige punt wees. Daar is nie regtig getuienis daarteen nie. Dit sal ‘n opskudding veroorsaak as hierdie wesens uit die ruimte die aarde weer besoek en dié keer alleenlik op die internasionale media rondpronk. ‘n Hele aantal godsdienste sal daar en dan verval. Dit mag nogal chaos veroorsaak!
Hier buite suis en stamp dit soos die boot voortbeur deur die water. Die see is nie meer so stamperig soos vroeër vandag nie, maar ons skud nog steeds so ‘n bietjie rond. En die see klop hard teen die onderkant van die dek tussen die rompe. Dis nogal ‘n steurende geluid, maar mens raak dit gewoond. Ek begin nou verstaan waar die argumente tussen enkelrompe en dubbelromp bote vandaan kom. Ek sal bietjie ‘n reis per enkelromp boot onderneem om genoeg ervaring te kry om self te kan oordeel. Ten minste weet ek die koppie koffie bly staan op die tafel sonder om die koffie uit te gooi op ‘n dubbelromp boot, self in vyf meter golwe.

Jy kan dit nie doen op ‘n kleinerige enkelromp boot nie. Ook nie sit en skryf by die tafel soos ek nou doen nie. En wanneer jy begin posisies plot sal jy jou speelgoed mooi onder beheer moet hê op ‘n enkelromp boot, anders vlieg dit die hele salon vol. Iets om in gedagte te hou. Maar ek sal steeds die sekstant saamneem, dit hou aan met werk.

Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12

Nav lesse vir die skipper

2011-12-23 03h15
Dis toe nie my beurt vir kook op Kersfees nie, maar wel Renier s'n. Wys jou hoe verloor ‘n mens tred met tyd, so met die skofte wat aanskuif en so aan. Die algemene idee met die Kersete is dat ons ‘n groot middagmaal sal eet, dan braaibroodjies die aand, of miskien ‘n slaai. Ons moet ‘n dis maak vir die hoofete wat by die droë sjampanje pas! Nogal.

Ons is nou besig om die mond van die Amasone rivier te benader. Daar is so ‘n groot inham in die kus, ter waarde van so twee, drie dae se seil. Die Amasone mond uit in hierdie inham. Die boot seil baie lekker al vir die afgelope drie, vier dae. Ons moet al die opwekker gebruik om die batterye gelaai te hou want die enjins loop glad nie. Die wind is nou uit die ooste en ons kry deinings van die kant af, effens skuins. Dit maak dat die boot nogal bokspring en baie raas.

Amasone delta sonsondergang

Gister was daar ‘n bietjie opwinding. Amper. ‘n Skip wat ‘n lang kabel van 6 seemyle sleep, het geroep na ‘n seilvaartuig. Dis nou op die radio. Hy het seker vyftien minute of langer geroep en selfs die seilvaartuig van belang se posisie gegee. Die seilboot was blykbaar op pad om oor die kabel te seil en hulle het gevra dat die seiljag van koers verander. Dit was lank en ons het naderhand gedink hy praat met ons, want die gegewe posisie was naby ons, so vyftien myl weg. Ons het selfs naderhand van koers verander, toe reageer die gewraakte vaartuig eers. Al hierdie het onder die horison gebeur en die hele petalje het hom oor die radio afgespeel. Ons eie stukkie opwinding vir die dag.

Vandag is weer wasdag want dis Vrydag. Langnaweek in Suid Afrika, maar normale roetine aan boord. Niks kunsaas gister uitgesit nie, ons seil te lekker en maak tyd op teen ons schedule. Dit gee ons ‘n ekstra rusdag by St Maarten of by Barbados. Daar is so 1800- odd seemyl oor op die reis. Dis twaalf dae.

Mens kan aan die koskas en die yskas sien dat die reis einde se kant toe staan. Ons is op die laaste pak beskuit en daar is nou nie meer ‘n stapel maalvleisporsies oor nie. Ek is bekommerd oor die sout, dit lyk min. Ek kook maar met sojasous sodat ek nie sout hoef te gebruik nie. Ons het baie aartappels oor, so ek beplan ‘n kerrie aartappelslaai. Ek sal miskien so halwe ui gebruik, maar ek dink die uie is amper op. Ek wonder wat kan ‘n mens nog met aartappels doen? Miskien moet ek more chilli con carne maak met kapok-aartappels. Jy kook die aartappels in seewater, dan het jy nie sout nodig nie. Dis gou om te maak. Anders weer ‘n tamatiebredie met sampioene. Dit kan ook werk. Ons het op die eerste aand van ons reis laas tamatie-bredie geëet en daar is nog baie blikke tamatie oor.

Ek sal weer seewater so bietjie-bietjie by disse gooi om die sout genoeg te kry. Die water kan mos maar wegkook.

Hmmm, gawe idee!

Ek is nou maer genoeg day my kozzie vanself afval. Ek sal maar die ander dra tot ek ‘n gordel kan bewimpel. Die maerword is minder as wat ek verwag het. Daar loop stories rond wat te kenne gee dat mense uitgeteer lyk na so ‘n Atlantiese kruising soos hierdie. Miskien lê die ding daarin dat ons relatief gemaklik lewe en ons eet ordentlik. Nie boeliebief met tamatie- en uie- smoor nie. Die hemele behoed ons.
Ek kom wel agter dat my bene begin styf voel. Sal maar begin strek oefeninge doen soos wat die see toestande dit toelaat. So semi yoga en pilates verbastering. Ten minste sal my kern spiere goed werk. Ek buig my knieë gereeld, want ons loop nie juis rond nie, dus kry jou bene beduidend minder oefening as op land.

Daar was so pas ‘n sms van Carol af. Dis nogal lekker, so terwyl ek ‘n stukkie alleentyd het. Maar ek glo dat sy nie besef daar is reeds vyf ure verskil tussen ons en haar nie. En eersdaags nog ‘n uur.

Ek prober my bes om mooi te skryf dat ek self dit later kan lees, maar die boot spring so rond dat ek my hele arm op die tafel moet druk anders trek ek ‘n streep oor die papier.

Drikus en ek het gister begin met sterrenavigasie-klasse vir Renier. Dis nogal ‘n missie want ek loop een rigting en die boek verduidelik dit anders. Drikus reken dis beter om die boek se werkswyse te volg, dan konformeer mens met die groter gemeenskap. Dis nog ‘n aanduiding van die alternatiewe denkwyse wat ek het. Drikus en ek het dit bespreek en ek het besluit om terug te staan, anders gaan ons vir Renier heeltemal deurmekaar maak. Die storie van my lewe.

Dis ‘n meulsteen om mens se nek om beduidend meer vlug van begrip te wees as die omgewing. Ek moet maar steeds leer om dit te verwerk. En verlang al na kontak met die Mensa-mense. Daar is ‘n paar lede in die Kaap wat ek nog kan onthou. Dit sal lekker wees om weer kontak te maak.

Ek wonder hoe lyk Shamrock nou. Roux het berig dat die enjins en prop nou herstel is en dat die werk aa die kajuit omtrent voltooi is. Dit was 5 Desember. Ek wonder of Roux-hulle nou vakansie hou op die boot. Ek hoop so, die boot kort so ‘n versie revamp, dan is dit ‘n lekker boot. Dis tans ‘n lekker boot om in te kuier, nog nie noodwendig gereed vir ‘n lang reis nie. Maar ‘n mens kan lekker Port Owen en Langebaan toe seil, dis ‘n twee-dag seil. ‘n Oornag trippie. Dit kan interessant raak met min mense aan boord omdat die boot nie ‘n stuuroutomaat het nie. Iemand moet deurentyd die boot stuur. Hierdie seereis van ons sou nou uitmergelend gewees het sonder die stuuroutomaat.

Tegnologie is ‘n wonderlike hulpmiddel, maar dis nogal avontuurlik om soms daarsonder klaar te kom. Ons het byvoorbeeld ‘n mikrogolfoond aan boord, maar dit word glad nie gebruik nie. Al die kookwerk is op ‘n 2 plaat gasstoof gekook. En die sterre-navigasie is nog ‘n aspek. Vir hierdie lang reis is die stuuroutomaat ‘n belangrike komponent as gevolg van die groot afstand en lang tydsduur van die reis. Op kort reise is dit waarskynlik ‘n luukse waarsonder mens kan klaarkom.

Jy kan ‘n baie interessante tyd belewe deur bietjie te dink voor jy nog wereldsgoed koop waarsonder jy kan klaarkom.

Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12

Roerbraai groente, maalvleis met cous-cous en navigasie

2011-12-22 00h45

Vandag was redelik stil. Ons het goeie wind gehad en ‘n seestroom wat ons aanhelp. Nou, later in die nag, het die wind opgekom en effens gedraai, nou kry ons dit van die stuurboordsy. Ons het amper 10 knope geseil vroeër en op die oomblik seil ons teen so 8-9.5 knope. Dis ‘n lekker spoed, maar die deining op die sy maak dat die boot maar bietjie bontspring en stamp.

Ek kon vanaand ‘n lesing neem op Venus. Dis baie meer akkuraat as ‘n sonlesing, net omdat mens ‘n goed gedefinieerde horison het. En Venus is ‘n puntbron. Mens sien nie die skyf nie, dus is dit redelik maklik om die kolletjie op die horizon te sit. My lesings was mooi gegroepeer en die fout is 6 myl op die GPS posisie.
Ek het vandag weer gekook. Die vorige keer het ek twee ure voor die stoof gestaan, hoofsaaklik om die rotis te maak. Hierdie slag was dit ‘n kwartier na twintig minute, toe eet ons. Ek het roerbraai maalvleis met groente en kous-kous gemaak.

Roerbraai groente en maalvleis met kous-kous

Bestanddele
500g maalvleis
1 brandrissie, gekap
1 teelepelvol knoffel, gekap
½ pak gevriesde roerbraaigroente
1 blik sampioene in pekelwater
1 ui, gekap (hierdie het ek nie gehad nie)
2½ koppies kous-kous
Skeut sojasous
2 – 3 koppies kookwater

Metode

Braai die knoffel en rissie saam met die gekapte ui tot die ui deurskyn. Ek het botter gebruik want ons olie aan boord begin min raak en ons het baie botter. Voeg die maalvleis by en braai tot dit bruin is. Verwyder van die hitte en plaas dit eenkant om te rus. Voeg ‘n skeut sojasous by.

Braai nou die gevriesde (of rou, wat ookal jy het) groente tot dit ‘al dente’ is. Sit die vleis terug en voeg die sampioene met die water by. Prut tot alles mooi deurgekook is en laat dit dan rus.

Voeg nou die kookwater by die kous-kous. Jy kan ‘n bietjie sout vooraf bysit, of gebruik ‘n bietjie groente-ekstrak.

Wag so 7 – 8 minute vir die kous-kous om die water te absorbeer en dien dan op.

15 minute, kant en klaar.

Bon appétit!



Die dis het goed byval gevind en is baie maklik en gou om aanmekaar te slaan. Die groente en vleis wat gemeng is maak dit interessant. En dit werk saam met die kous-kous, wat die konsistensie het van krummel pap. Die dis sal natuurlik ook lekker werk saam met krummelpap.

Ons is nou steed so 50 – 60 seemyle vanaf die kus af, iewers knap verby (Noord) van Fortalesa en in die rigting van die Amasone delta. Daar is ‘n maand verby sedert ons uit Kaapstad vertrek het en ons is nou 16 dae uit St Helena uit. Daar is nog so 13 – 14 dae oor van ons reis. Ons is ook nou baie naby aan die ewenaar en sal dit eersdaags kruis. Die weer is fantasties. Dis baie warm, maar die wind koel mens goed af.
Dis vandag die somer-sonstilstand in die suidelike halfrond (Summer salstie), ‘n Heidense (Pagan) feesdag. In oor drie dae is dit Kersfees, wat ‘n Christelike feesdag is en sy ontstaan klaarblyklik in die heidendom het. So verneem ek, in elk geval. Ons sal ‘n lekker dis maak. Dit sal my kookbeurt wees. As ons nog ‘n vis gevang kry, kan ons vis eet vir middagetes. Iets lig wat vinnig berei kan word. Dit sal ‘n seen wees, en lekker afwisseling van die 2-minuut noedel konkoksies wat ons uitdraai.

2 Minuut noedels, tuna en gebakte bone. Peri-peri sous vir garnering. En klomp briekmerke in jou broek agterna. Nogal. Ek hoop ons vang ‘n vis. Ek sal kedgeree maak en dit as ‘n koue slaai voorsit.

Hierdie deel van die reis is nogal interessant ten opsigte van die werklading op ‘n skof, veral nou in die nag. Jy moet elke 15 – 20 minute opstaan en gaan kyk of daar nie verkeer is nie. Net vanaand het ons ‘n skip gesien wat iets op sleeptou het en ons moes uitdraai en om ‘n visserboot seil. Die vaartuie self kan mens natuurlik nie sien nie, maar hulle moet ligte wys ooreenkomstig hulle status. Ek het party van hierdie nog net in die boeke gesien. Dit voel anders wanneer jy op die oop see so iets gewaar. Ons het maar die boeke nadergesleep om die ligte te kon interpreteer. Die vissersbote is makliker. In hierdie geweste het hulle alleenlik die ligte aan wat nodig is om op dek hulle werk te doen, asook een wit lig wat bedoel is om aan te dui dat dit ‘n motorskip onderweg is (steaming light). Eers wanneer jy naderkom skakel hulle die ander nodige ligte aan. ‘n Mens weet gelukkig vooraf daarvan en hou maar ver verby, net ingeval ‘n mens hulle nette vang.

Ons het ons horlosies vandag nog ‘n uur terug gestel. Ons is nou drie ure na Greenwich-tyd en vyf ure agter SA tyd. Dit, tesame met die kort kosmaak-tyd, het ‘n marathon kaartspel sessie veroorsaak. Dit was ‘n jolige tyd gewees. En die luim wissel van lighartig tot baie ernstig, afhangende van hoe die pot verloop. Groot vermaak nog steeds.

Ek koester nou nog Carol se sms. Dis nogal ‘n openbaring om te hoor hoe die gesprekke begin gaan rondom sateliet-kommunikasie- en fone. Dis ‘n gedagte wat duidelik almal van ons begin pla. En dis gesetel in die hunkering na ander mense, veral die geliefdes. Niks wat iemand sê nie, maar daar is duidelike tekens.
Almal het gelag toe ek deurmekaar raak met my skoftye. Nou gebeur dit met Drikus, ten spyte daarvan dat hy ‘n gevorderede selfoon het en ‘n wekker kan stel. Renier, op sy beurt, begin vergeetagtig raak. En dis toenemend. Ek het hierdie soort ding laas in Nigerië ervaar toe die expats uit Brittanje se skofte so verval het. Toe het ek dit gesien in hulle taalvermoë, wat uitkom in korrespondensie. Toenemende spelfout en taalfoute soos die tyd aangaan. Gelukkig is die groepsgees en moraal aan boord positief en ons dra mekaar. Dis nie nodig om kwaad of aggressief te raak nie.

Hierdie veranderde gedragspatrone dui natuurlik op ‘n ligte spanning wat opbou en waarvoor die skipper sy beplanning moet aanpas. Die stop by St Helena is deel daarvan. Dan, afhangende van toestande, kan ‘n mens nog ‘n stop maak by Barbados of ‘n ent verder. Maar dis ‘n ding van sielkunde waarvoor die skipper mooi op die uitkyk moet wees.

Dis deel van die bestuurstaak, waar daar geen kursusse vir voornemende seiljagvaarders aangebied word nie. Perdalks omdat dit meestal rustige tipe mense is?

Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12

Mymeringe oor musiek en 'n mylpaal

2011-12-20 21h00

Vandag het ek nog ‘n mylpaal behaal. Ek het my eerste Atlantiese kruising in ‘n seilboot voltooi. Wel, soort van.

Ons is verby die wye deel van die oseaan, en hoewel ons nog steeds in die Atlantiese oseaan is, seil ons nou so honderd myl van die huis af al teen die kus op. Daar is ‘n seestroom wat help en ‘n wind van so by die twintig tot vyf en twintig knope. Die boot seil gerieflik teen knap oor sewe knope met stote oor agt knope. Die wind is bestendig en die boot maak gelukkige geluide. Dis ‘n lekker opwindende gevoel en is beter as die stadige kus en wispelturige wind wat ons genoop om met groot afstande te motorseil.

Ons het weer ‘n paar skepe gesien vandag. Maar die mees opwindende deel was toe die dolfyne kom kuier het. Ons was nog besig om kaart te speel, toe sien ons net hoe spring die dolfyne skoon uit die water uit om ons te roep. Ek is redelik oortuig hulle het ons geroep om te kom kuier, want toe ons nou eers voor op die trampoline lê en oor die boeg loer baljaar hulle toe éérs. Hulle swem so tussen die romp en dan draai hulle op hulle sy om vir ons te loer. Dit op ‘n afstand van minder as twee meter. As die boot ‘n bietjie laer was kon mens aan hulle geraak het wanneer die deinings verbykom. Dit was ‘n opbouende en blye ervaring. Jy voel sommer welkom.

Die weer is nou steeds lekker warm en die wind bring lafenis. Ek kom agter dit word in die algemeen warmer want my kajuit is beduidend warmer. Ek moet die luik bedags oop hou, anders word dit ondraaglik warm.

Die sms boodskappe wat ek vanoggend van Carol af gekry het, het my dag redelik opgekikker, al is ‘n sms maar ‘n soort van ‘n afskeep kommunikasiemiddel. ‘n Mens wil maar kontak hou met jou geliefdes, ten spyte van al die opwinding van die reis. Ons het nog so effektief sestien dae of so se seil oor. Die res is ons in hawens of marinas om die boot te her-bevoorraad of af te gee. Dit lyk of ons beide Kersfees en Nuwejaar ter see sal wees. Ons vooruitskatting is dat ons eers teen 1 Junie by Barbados sal wees.

Nou is dit naby aan die Karibiese see. Daar waar die seerowers van ouds uitgehang het. Die plek waar ons heen gaan, Tortola, was ‘n erge rowernes destyds. Die Spaanse skepe, met hulle vragte skate bestem vir Spanje en Europa, het daar by Antiqua bymekaar gekom voor hulle in konvooi onder geleide van Spanje vertrek het. Ek dink dit is by Antiqua. Dit kon ook een van die ander groot eilande soos Haiti gewees het. Of is dit nou Hispaniola wat vandag Haiti en die Dominikaanse Republiek huisves? Elk geval, dis ‘n baie beroemde en berugte deel van die wêreld. Dis tegnies deel van die Atlantiese oseaan, maar het sy eie naam. Die naam is afgelei van die word Karib, wat die inboorlinge van die omgewing was.

Ons drie aan boord maak nogal ‘n gesellige driemanskap uit. Die spangees is uitmuntend en ons meer vriende as kollegas. Renier reken dis waarskynlik die laaste reis in ‘n lang tyd waar almal luister na Maria Callas en Laurika Rauch. Hoewel dit nie ‘n eklektiese mengsel van musiek is nie, sal die jonger geslag dit waarskynlik nie regtig waardeer nie.

Uit sy opmerking lei ek af dat meesal mense na hulle eie musiek luister met oorfone. Vir my is dit ‘n manier om jouself te isoleer van die geselskap om jou, beskou uit ‘n sosiale oogpunt. ‘n Mens isoleer jouself egter ook van die naturlike gebiede om jou. Dis vir my ‘n bietjie onbegryplik dat mens jouself isoleer van die natuur.

Veral hier op die boot waar jy gekoester sit in die arms van Moeder Natuur en min of meer blootgestel is aan al die elemente van haar gemoed. Die sosiale omgewing moet voorwaar gespanne wees om so ‘n isolasie te regverdig. Daar is derduisende mense wat groot geld betaal juis om weg te kom van die kunsmatige omgewing waarin hulle in die stad lewe. Ons het juis hieroor gesels vandag.

Die media is uit en uit daarop gerig om ‘n spesifieke aspek van die werklikheid te skep om sodoende ‘n produk of reeks produkte te kom verkoop. Dis al meer en meer ‘n kuber-ruimte waarin ons leef. Dan gaan mense en neem stukke daarvan saam op ‘n reis in die natuur in. Ek kan onthou hoe ons verbied is om radios op Voortrekkerkampe te neem. In later jare het ons vanself die radios en cd spelers afgeskakel wanneer ons by ons jagbestemming inry. Nou lyk dit asof die kuber-omgewing besig is om die natuur te verdryf uit die natuur uit, by wyse van spreke. Dis half jammer want musiek is goed om na te luister na ‘n week of wat van stilte. Ek is duidelik nog besig om af te wen.

Aan die ander kant is ek die enigste een wat nie persoonlike musiek het om na te luister nie. Ek het wel musiek op ‘n stokkie, maar kan die musiek net luister op ‘n openbare vlak aan boord, synde ek nie oorfone of iets dergliks het nie. Ek het na vele oorweging besluit dat dit nie noodwendig ‘n nadeel is nie. Ek is intern gerig vir my geestelike ontspanning en stimulasie, dus is die eksterne vorms van vermaak vir my van minder belang. Dit is egter nie in die algemeen die geval nie en mens respekteer ander se reg op sy eie vermaak.

Hierdie klink hengse filosofies, maar dit is waarskynlik die dinkpatroon om te volg wanneer mens konflikterende belange het in ‘n beperkte omgewing, soos ‘n klein boot. Die boot is groot in fisiese afmetings, groot genoeg om in redelike gerief die wye oseaan aan te durf.

Op ‘n ander manier, of op ‘n geestelike en sielkundige vlak is die boot baie klein en daar is relatief min privaatheid. Ons boot is groot genoeg dat daar vier ‘en suite’ dubbelkajuite is. Elkeen aan boord het sy eie kajuit, kompleet met ‘n badkamer. Dit vergroot die sielkundige omgewing darem redelik, maar dis nie op al die bote so nie. Miskien het mens dan tog wel oorproppe en jou eie musiek nodig om ‘n privaat kokon van musiek te skep in jou eie slaapbank, wat tipies gedeel word met iemand anders wat op diens is terwyl jy af is.

Ek geniet nogal my nagskofte. Dis my eie tyd waarin ek met myself kommunikeer, so op ‘n manier. Die werk aan die boot bedryf en sorg dat alles redelik veilig daaraan toe is hou mens nie regtig erg besig nie. Dus het ‘n mens genoeg tyd om te mediteer. Vir my is dit die prys wat ek kry vir my ondernemerskap om deel te wees van hierdie wereld. Jy sien meesal die oseaan en ervaar hom in al sy fasette. Dan sien jy ander werelddele, ontmoet ander mense en ervaar ‘n deel van hulle kulture. Jy leer ook jou skeepsmaats baie goed ken.

In elk geval, as jy mooi oplet en nie jou psige oorlaai met kunsmatige vermaak en afleiding nie, dan leer jy jouself ken.


Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12

Voorrade, lang reise en verdwaal op die see.

2011-12-20 03h00

Gister weer 'n boodskap van Carol af gekry.

Dit klink of dit goed gaan. Die Volvo is nou reg, sê sy. Nou is dit nog my telefoonsage. Ek hoop eintlik dat dit ook uitgesorteer is.

Gister het ons baie lekker wind gehad en het lekker geseil. Om presies te wees het ons amper twee volle dae geseil sonder o die enjin te gebruik. Vanoggend, knap voor ek aan diens kom, het Renier die enjin aan die gang gesit omdat die wind gaan lê het. Ek het amper gedink dis oor 'n groot skip te naby aan ons is.

Ons het gister vyf skepe gesien. Die ene het voor ons verbygevaar op 'n afstand van seker so 800m. Ons het rondgewaggel in sy vaarwater, so naby was dit. Dink 'n bietjie; Die hele grote oseaan, en twee vaartuie het amper 'n “near miss” op 'n botsing. Gelukkig was dit in helder daglig. My indruk van die gebeurtenis is dat die vragskip se bemanning nie juis omgee vir ons nie.

Ons is nou so honderd seemyle van Brasilië se kus af en seil parallel met die kus. Oor 'n paar dae sal ons die mond van die Amasone-rivier oorsteek. Die reis raak nou meer interessant.

In terme van 'n vorderingsverslag is mens nou in staat om jou posisie te gee relatief tot landmerke, instede van 'n kruisverwysing van ko-ordinate in die middel van die oseaan. Jy kan jou posisie Google as jy internet toegang het en jy sal land daar naby sien. Relatief gesproke, natuurlik.

Honderd seemyle is nog steeds 'n groot deel van 'n dag se seil. Dis omtrent so ver as van Pretoria na Kroonstad.

Ons kos raak nou beduidend minder. Die vrieskas raak leeg, so ook die koskaste. Ons is nou op ons voorlaaste boks beskuit. Die sout is amper op, dan moet ons die growwe soutmeul gebruik. Ons begin alreeds beplan vir ons Kersmaal. Daar is darem 'n bottel vonkelwyn van JC le Roux.

Ek begin nou minder lees. Ek vermoed ek is lees-tam van al die worstel met Michener se Source. Dit raak bietjie woes en mens is naderhand bietjie gatvol vir die verweefdheid van die geskiedenis. Michener moet 'n man wees van erge deursettingsvermoë om so 'n werk te voltooi. Die boek bestaan uit sewe of meer stories wat saamgegooi word om Israel en die Jode se geskiedenis te plot. Telkens is daar verhale van menslikheid, onmenslikheid en wreedhede. Dit raak eentonig.

My navigasievermoë is nou mooi afgerond. Soms sukkel ek om te besluit oor die basiese verwysings, dan kos dit my herberekening van die lesings. Die resultate is telkens in die kol en die soort probleme wat ek kry is verfynings. Ek het waarskynlik (hopelik) die sekstant se nukke uitgesorteer.

Die indeks-spieël wil nie stabiliseer nie en die indeksfout het heeltyd verander. Selfs van voor die lesings tot na die lesings. Ek het toe die spieël ontmantel, die montering en die stelmeganisme nagegaan, en die spieël weer teruggesit. Die montering en die stelmeganisme is toe blootgestel en ek was in staat om die probleem te analiseer. Nadat ek die spulletjie weer aanmekaar gekry en gekalibreer het, lyk dit asof ek nou die probleem hok geslaan het. Ek neem steeds lesings van die son. Vir 'n geruime tyd het ons nou al genoeg wolke dat mens nie sterrelesings kan neem in die skemertyd nie. Ons is so naby aan die ewenaar dat mens in elk geval nie juis 'n lang skemertyd het nie. Jy moet maar gou speel om jou lesings te kry vandat jy die sterre kan sien tot die horison verdwyn in die donker. Wanneer daar wolke is, is jy basies gesnoeker.

Die sterrebeelde is natuurlik nou anders as by die huis. Orion, byvoorbeeld, staan regop, nie op sy kop soos gesien uit Suid Afrika nie. En party van die ander bekende sterrebeelde is nie meer heelnag sigbaar nie. Soos die Suiderkruis, byvoorbeeld. En daar is nou 'n ander stel sterre wat sigbaar is. Ek sal bietjie die Poolster soek as daar weer 'n oop naghemel is. Ek dink ons behoort die ster te kan sien van 5 grade suid af.

Steeds het ons geen dolfyne gesien nie, met die uitsondering van die enkele wat Renier gesien het. Dit is teen die verwagting in en ons sit en wonder wat die redes daarvoor kan wees. Ons sien darem weer voëls. 'n Mens kan amper begin verstaan watter nood Noag van ouds in sy ark moes gehad het na veertig dae sonder sig van land. Ons hele reis is in dieselfde grootte-orde. Ons het egter die voordeel van kaarte, navigasie-inligting en ons kan selfs op 'n eenvoudige manier weerinligting bekom. Ons doen dit deur Renier se pa te bel, dan soek hy die inligting op 'n internet webbblad, waarna hy dit sms na ons toe, alles per satelliet-telefoon. Mens wonder hoe moes Noag en sy mense gevoel het so op die oop water, sonder al hierdie hulpmiddele. Meer nog, hulle het nie geweet of daar nog ander mense oor was op die aarde nie. Dit moes half vreesaanjaend gewees het.

Simon Winchester bespreek ook 'n element hiervan in sy boek Atlantic. In die era van die ontdekking van die nuwe wereld het die seevaarders ook nie juis veel inligting gehad nie. As jy in daardie tyd by die hawe uitgeseil het, was jy maar in dieselfde bootjie, by wyse van spreke, as Noag destyds. Veral ten opsigte van die sielkunde van die situasie. Noag het sy ding gedoen in opdrag van sy God, die Europese ontdekkingsreisigers het 'n wilsbesluit gemaak en uitgevoer. Die wilsbesluit is aangevuur deur waarskynlik ekonomiese redes. Hulle wou ryk word.

In sy boek The Wayfinders bespreek Wade Davis die Polinesiërs se vermoë en tegnieke om oor die Stille Oseaan rond te vaar sonder om juis te verdwaal. Hulle het nie 'n geldhonger ekonomie gehad nie, dus was hulle seereise meer van 'n sosiale aard, om nuwe eilande te beset, besoek of iets dergeliks. Dis interessant om te dink dat die Polinesiërs vir 'n paar duisend jaar die Stille Oseaan bevaar het sonder die hulp van kaarte, kompas of enige ander meganiese hulpmiddels. Hulle het die sterre verstaan en ook die weerkunde van die omgewing.

Daarteenoor het Ferdinand Magellaan die hele Stille Oseaan oorgesteek sonder om een van die duisende eilande van daardie oseaan raak te ry. Die Mariana Eilande, waar hy die eerste keer aan land gegaan het, is basies al amper by Australië. Hy het darem by een of twee ander eilande verbygeseil sonder om te land. Waarskynlik is dit as gevolg van 'n gebrek aan verstaan van die weerkunde, want die eilande in die Stille Oseaan is in die orde van 50 seemyle uitmekaar, net so buite sig. En Magellaan moes tussen hierdie kettings of reekse van eilande deurvaar. Miskien is dit sy straf gewees vir een of ander sondes waarvoor die Here hom oor die oseaan laat swerwe het. Soos die Israeliete van ouds bietjie moes rondswerf in die woestyn destyds.

Maar ons verdwaal darem nie. Nie soos een dametjie by my plaaslike haarkapper nie. Hulle het op 'n seereis van die Kaap na Rio iewers op die see vir drie dae lank verdwaal.

Ek is nie seker hoe mens dit regkry nie.


Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12

Stiltetyd, meditasie en olielensie-kerrie

2011-12-19 00h30

Dit was weer my kookbeurt gisteraand. Ek het alreeds vieruur begin kosmaak want ek het geweet dit gaan langer neem as normaal. Twee ure later is ek toe eers klaar en kan ons eet. Dit was beesvleisblokkies-kerrie in olielensies, bedien met rotis. Dis die rotis se voorbereiding wat so lank neem.

Beesvleis in olielensie-kerrie

Bestanddele:

1 koppie olielensies

¼ teelepel heel kojander

¼ teelepel heel komyn

4 kardamompeule, uitgedop

3 stukkies kaneelbas

4 korrels piment (allspice)

1 steranys

¼ teelepel anyssaad

½ teelepel borrie

1 eetlepel medium masala-poeier

1 teelepel knoffel, gekap

1 ui, gekap

1 eetlepel groen masala

500 gram beesvleisblokkies (goulash), in kleiner blokkies gesny

½ soetrissie, gekap

1 teelepel garum masala

sout na smaak

Roti

300 ml bruismeel of gewone koekmeel

1 eier, as jy een het, ek het nie.

sout na smaak

½ teelelpel heel komynsaad of anyssaad vir garnering

òf brooddeeg

Metode:

Bak die droë heel speserye in 'n droë pan tot die geure uitkom. Voeg dan 'n skeut olie by, vergaar verder tot die olie mooi gegeur is. Pasop vir aanbrand, dan is alles bitter en mens begin oor. Voeg die vleis by en braai tot dit begin bruin word. Verwyder die vleis en sous van die hitte en hou dit eenkant om te rus.

Voeg weer 'n skeut olie by die pan, asook die gekapte ui, soetrissie, groen masala en knoffel. Braai tot die uie deurskynened is . Voeg dan die masalapoeier en borrie by. Braai verder tot die droë poeierspeserye se geur uitkom.

Die olielensies moet vooraf in so twee koppies kookwater geweek word om uit te swel. Dit neem so 10-15 minute Voeg die geweekte olielensies by die uie in die pot en prut die sous tot die lensies begin opbreek.

Voeg dan die vleis weer by, kook deur en laat dit dan weer 'n paar minute rus. Die olielensies, ook bekend as dal, sal water absorbeer tydens die kookproses. Voeg water by soos nodig om die mengsel loperig te hou, anders kan dit aanbrand. Verwyder die pot se deksel sodra die lensie begin opbreek. Die sous sal dan indampp en verdik.

Jy kan so teelepel garum masala byvoeg vir garnering knap voor opdieneing. Dit sal die geur in die dis uitbring. Verder kan jy vars koljanderblare opkap en en bietjie by elke porsie in die bord sit. Moenie dit in die pot sit nie, koljanderblare het 'n sterk geur en kan die dis oordonder. Jy kan ook 'n bietjie saffraan aan die begin bysit. Week 'n paar stingels (2 of 3) in 'n halwe koppie kookwater. Sout die dis na smaak.

Rotis

Meng die meel en eier. Sout na smaak, so'n teelepelvol sal werk. Voeg water by die deeg soos nodig om 'n lekker brooddeeg te maak wat jy kan knie. Jy kan natuurlik liefs brooddeeg gebruik, maar op die boot raak dit nogal 'n luukse. Garneer die deeg met die komynsaad.

Verdeel die deeg in balletjies van so 30-40 mm nadat jy die deeg behoorlik geknie het. Rol die balletjies deeg dun uit en bak die rotis in 'n droë pan. Pasop vir aanbrand. Hierdie hoeveelheid is genoeg vir drie mense.

Die kerrie is genoeg vir 3-4 mense. As daar meer mense is, maak meer rotis en rek die sous deur dit effens te verdun.

Ons is nou naby die kus van Brasilië en so twee dae se seil vanaf Fortalesa, 'n groot hawestad. Ons is nou terug in redelike besige skeepsverkeer en ons wagbeurte is nie meer so rustig nie. Ons het vandag binne omtrent vier ure vier skepe gesien. Wanneer mens hulle sien op die horison is hulle waarskynlik net so meer as 'n halfuur weg van jou af, meesal minder.  'n Mens se horison aan boord die seiljag is maar naby omdat jy so naby aan die water is.

Die seevoeëls is weer terug., mens sien hulle nou gereeld. Die vlieënde visse is bietjie minder en ons het weer 'n dag geseil sonder 'n byt aan ons lyne. Dit sal nogal lekker wees om weer 'n vis te vang.

My navigasie is nog heel op standaard. Dit lyk ook asof ek die sekstant se gebruik onder die knie het. Die lesings kom nou met gemak en is nie meer so wyd verspreid dat ek lesings moet weggooi nie. Miskien is die oop weer en goed gedefinieërde horison deel van die rede. Ek was vandag nie lus om die sekstant te ontmantel nie, so ek het maar verlief geneem dat die indeksfout gaan kruip. My navigasie, na 'n oornagbeen, met die geassosieërde skattings en growwe onakkuraathede, is steeds binne tien seemyl korrek, vergeleke met die boot se GPS.

Vandag het ek vir die eerste keer na ST Helena-eiland my rekenaar uitgehaal en gebruik. Ek het 'n navigasieprogram by Renier gekry, wat oudergewoonte nie werk op Ubuntu/ linux nie. Daar is darem hoop, die helpfile dui aan wat ek van die internet af moet kry en wat ek moet doien om die program aan die werk te kry op Linux. Verder het ek 'n paar rekenaar-speletjies gespeel. En die eindresultaat is dat 'n mens breinmoeg is. Die tipe speletjie het natuurlik 'n groot invloed, maar ek sal liewer ander tydverdrywe soek ter see.

Ek het ook 'n klomp boeke vir die Kindle gekry. Dis nou vir 'n toekomstige tydverdryf. Sal maar sien of hulle goedkoop is op St Maarten, anders sal ek ene oor die internet aanskaf wanneer ek weer tuis is.

Ek sit nogal en wonder waar die lewe my heen gaan neem in die toekoms. Daar is nou 'n hele nuwe wereld wat oopgaan hier om my. En dis beduidend minder vreesaanjaend as die bedryf waaruit ek kom. Die bedryf waaruit ek kom is aan't sterwe en is besig om te kwyn, met die geassosieerde geskarrel na die oorblywende krummels van die krimpende begroting. Die bedryf waarin ek my begewe is aan die groei en dit lyk asof ek reg gerig is om 'n goeie tweede loopbaan te kan opbou in die seilvaartomgewing. Ek hoop dat Carol sal meedoen en ondersteun.. Sy gaan ook 'n besluit moet neem oor 'n tweede loopbaan, daar is nie tyd en vermoë vir aftree en niksdoen by die huis nie. Ek is nie seker of sy dit al ernstig oorweeg en oordink nie.

Verder begin die reis nou amper einde se kant toe staan. Daar is nog so knap meer as twee weke oor, dan is ons daar. Daar is natuurlik ook die stop by St Maarten, waar ons toerusting vir die boot sal oplaai. Klink my ons gaan teendaardie tyd ook nie meer aan boord kook nie, synde ons dan telkens aan wal kan eet en drink. En elke dag bad of stort. Dit gaan 'n belewenis wees!

Ons sal dan die boot skoonmaak en voorberei vir finale oorgee en aflewering. Na die reis van ses weke gaan dit aardig voel om weer permanent op vaste aarde te wee en die kamer staan stil. Ek mis natuurlik die katte ook, al hou hulle 'n mens uit die slaap. Veral so in die na-nag. En natuurlik mis ek my vrou. Dit gaan lekker wees om weer iets saam te doen. Die stap op die strand, die uiteet en so aan.

Ek reken ek sal minder Sodoku speel en meer lees. Die lees het my jare se goed gedoen hier aan boord. Dis 'n rustige soort tydverdryf en iets om jouself in te verloor. Daar is 'n persoonlike caveat vir my: ek moet miskien wegbly van vakliteratuur af, dis studie. Prediker 12 vers 12 lees: "En buitendien, my seun, wees gewaarsku; aan baie boeke maak kom geen einde nie, en baie studie is vermoeiing van die vlees." Verder, die boodskap uit “Houseboat Chronicles” van Jake McDonald, is dat mens moet aanbeweeg. Die lewe gaan aan en dis nooit 'n goeie ding om aan die verlede vas te klou nie. Jy kan nie 'n toekoms bou op herinneringe nie, dis bietjie soos die Bybel se gelykenis van 'n huis op sand bou. Die see en water spoel die sand weg oor tyd, dan stort die huis in duie. Op dieselfde manier spoel die tyd en die lewe herinneringe uit jou gedagtes en die herinneringe vervaag. Dan stort jou lewe in duie as jy dit gebou het op herinneringe. Drome is anders. Dis goed wat beelde is in jou kop. Beelde in jou kop kan mens iets mee maak. Dis goed wat nog nie bestaan nie, maar wat more of oormore kan bestaan.

Daar is 'n element van beplanning en skepping in drome. Nie almal is nagmerries nie. En die nagmerries en spoke in my kop is grootliks besweer na hierdie reis. En ek kan bou aan my drome omdat die spoke stil is. Dan is daar tyd in mens se gemoed vir sulke gedagtes. Die Bybel vereis gereelde stiltetyd, 'n tyd van oorpeinsing,en gesels met jou God. So ook ander godsdienste. Die meer oosterse vorme van gosdiens gebruik meditasie. “Transcendental meditation” is die term. Dit transendeer mens se aardse woelinge en veroorsaak dat jou ego stil word, so dit transendeer jou ego as 'n begin. Daardie stemmetjie in jou agterkop wat jou slegte moed inpraat. Hoe dit ook al sy, dis 'n manier om stilte in jou kop te kry sodat jy kan tyd hê om jou hede te geniet en jou toekoms te kan beplan. Wel, dis hoe ek daaroor voel. En dit werk vir my.

Die meditasie is goed om jou gemoed tot rus te kry, selfs sielkundiges leer jou tegnieke om te ontspan. Elk geval, dit voel reeds goed vir my dat ek aanbeweeg uit my ou lewe na 'n nuwe een. Die ontdekkingstog is opwindend en laat mens sommer opgewek voel.

Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2013-01-23

Die sielkundige reis en herinneringe

2011-12-17 21h00



Ons is nou behoorlik in die trope en sal waarskynlik binne een week die ewenaar kruis. Ons is so twee dae se seil van die naaste land af, drie dae van Fortalesa in Brasilië af en daar is nog so twee weke en 'n paar dae se seil oor op die totale reis. Ons begin reeds die effek van die seestroom langs die Brasiliaanse kus te sien. Dit gee ons tans so halwe knoop ekstra spoed.

My navigasie is nou op standaard. Die fout op 'n oornag seil, lesings en berekeninge is steeds in die orde van 10 myl maksimum. Die sekstant se vermoë bly 'n probleem. Ek sal in die daglig die instrument se spieël uithaal en die montering versien.

Die weer bly maar effens wispelturig. Die wind is maar swak en wisselvallig in die dag, dan weer effens sterker in die nag. Renier verwag wind van so 25-30 knope langs die kus, maar daarvan is daar nog geen teken nie.

Ons het een byt gehad vandag. Ons sleep die kunsaas elke dag. Tot dusver het ons drie byte gehad in die laaste week, maar almal het losgekom. Ek het die minste byte sover. Ek het al die kunsaas geruil, maar sonder sukses. More is dit tyd vir 'n ander een.

Dit was Drikus se beurt om te kook. Hy het weer sy “sticky sweet fish”-dis gemaak, bedien saam met kapokaartappels. Dis 'n hengse lekker dis en ek sal dit tuis ook maak. Maar vir nou, hier aan boord, is dit Drikus se eie dis.

Ek lyk nie meer soos 'n bleeksiel nie, synde ek nou kleur op my lyf het. Maar ek sal 'n plan moet maak met 'n gordel; Ek het genoeg gewig verloor dat my swembroeke begin afval. En nie een het eers 'n lang veter om as 'n gordel te kan gebruik nie. Hoe mis ek nou my staptoer- en jag-dae. Toe het altyd 'n ekstra stel stewel-veters byderhand vir sulke gebeurlikhede. Ek sal maar weer so iets aanskaf. Mens gaan dit telkens gebruik na 'n paar dae aan boord, so wanneer jy die vetrolle begin afskud.

Die sosiale lewe aan boord is steeds heel gesellig. Ons het nou 'n standaard kaartspel-kompetisie in die middag so net na 12h00. Die kwinkslae is skreeusnaaks!

So tussendeur worstel ek met die boek “The Source” van James Michener. Ek gebruik die woord “worstel” omdat die storielyn ietwat uitgerek is. Die boek gaan oor die geskiedenis van die Jode en die kookpot van hulle land se ontstaan, beginnende omtrent 15000 jaar gelede, selfs vroeër. Elke era het sy eie stuk storie endis waar die skrywer miskien die spoor byster raak. Hier in die middeleeue en die kruistogte raak dinge bietjie dik vir 'n daalder met die beskrywings, grafies nogal, van die vervolging van die Jode. Telkens word daar derduisende mense afgemaai, gesinne word verbreek, moord en doodslag. Daarna word die agtergeblewenes, of die oorlewendes, ver oor die wereld heen versprei. Mens kan agterkom dat selfs my opsomming uitgerek begin word!

Ek wonder of Carol weg is vir die langnaweek, miskien om by haar Sus Rosa en Dolf te kan kuier. Sy het nog nie hierdie week weer 'n SMS gestuur nie., hoewel dit vir haar verniet is. Ek het nie 'n manier om te weet hoe sake verloop tuis nie, so 'n mens haal maar diep asem en gaan aan. Ek hoop egter dat sy sal verstaan dat sy meer gereeld iets kan aanstuur, al kry sy net een per week terug. Ek hoop van harte sy doen iets uit haar gewone roetine oor die langnaweek, dis mos vryetydsbesteding by uitnemendheid. Aan die ander kant mag die logistiek wat saam met die katte se versorging gaan haar idess varander. Dis in elk geval haar keuse van tydverdryf en lewenstyl.

My rekenaar het skaars gewerk tot op St Helena. Ek sal bietjie liedjies rondskuif op die stokkie en kyk of ek 'n paar kan omskakel na mp3-formaat. Ons kry die idee dat die klankspeler aan boord nie al die musiekformate verstaan nie. Ek sal ook 'n paar rekenaarprogramme kopieer vanaf Drikus en Renier se rekenaars.

Dis navigasie en reisbeplanning-programme. As jy 'n GPS-ontvanger aan die rekenaar koppel het jy dan 'n volledige navigasie-hulpmiddel teen 'n redelike prys. Ek gaan 'n plan moet maak met die verkryging van paierkaarte, die goed is vrek duur.

Genoeg van dinge, ek begin nou verlang na my vriende ook. Om met hulle te gesels en bietjie nuus uit te ruil. En ook om my ervaring te deel.

Dis nogal 'n ding, hierdie ervaring. Jy gaan op reis om nuwe plekke te ontdek en te ervaar en om nuwe dinge te sien en ander kulture te ervaar. En op die ou end is die ontdekking iets van binne in jouself. 'n Ontdekking en ervaring van dele van jou eie ek wat jy waarskynlik nie van geweet het nie, maar wat jy nou gebruik tydens die reis, nie by die vertrekpunt of die bestemming nie. Jou verwysingsraamwerk en jou waardestelsel verander tydens die reis. So, die reis is meer sielkundig as fisies. Die fisiese deel kan met baie minder fisiese moeite en beslis minder sielewroeging gedoen word deur bloot per vliegtuig te reis. Maar die bootreis maak dit 'n dieper ervaring met meer fasette.

Hierdie joernaal is een van die uitings van die sielkundige reis, skat ek. Ek is bly ek het my ervaring begin opskryf, al voel dit net so effens. Dis deel van die ontdekkingsreis en 'n mens kan godsonmoontlik alles onthou om dit dan later te boekstaaf.

En jy wil spesifiek nie alles probeer onthou nie, dis een van die eerste sondes wat stres tot gevolg het. Oorlading van jou geheue. Jou korttermyn geheue is die eerste wat in die hek duik. Hierdie reis is ook bedoel om te ontspan, nie net werk nie. Al is ek 'n glorified afleweringsjonge, soos wat die fraaie juffrou Cronje destyds gesê het toe ons by die Amerikaanse konsulaat gesit en wag het vir ons visums. Dit voel soos baie lank gelede wat daardie gesprek plaasgevind het, nogal.

Ek staan verstom oor my eie denke tans. Daar was nog geen nostalgie of hartseer op hierdie sielkundige reis van my nie. Daar is wel herinneringe van werner en sy oorlye, en die mense wat my gedra het. Ek skat dis nog deel van die rouproses. Daar het ek mildelike kans voor gehad tot nou toe op hierdie reis, veral in die nagte wanneer dit bewolk en baie donker is, met niks om jou gedagtes te versteur nie. Ek kan voel dat die emosies van Werner se oorlye beduidend minder is . Daar is groot berusting en baie mooi herinneringe wat oorbly.


Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12

Venus en malende gedagtes

2011-12-16 19h45



Vrydag 16 Desember. In die Republiek is dit langnaweek. Op die boot is dit bad-dag. En klere was. En terwyl ons op spit & polish uit is het ons sommer die roes afgepoets waar ons kon bykom en die see toelaat.
Die stort is met koue water, maar dis vars water. Behoorlike sjampoe en stort-gel. Jy exfoliate nogal woes; mens sal smaak jy vervel. Maar dis lekker om daaruit te kom. Dis nogal heel warm en bedompig hier naby die ewenaar. Die manne reken dit gaan nog beduidend warmer word en die wind gaan lê. Wanneer dit gebeur gaap die kraaie. Renier het vandag 'n foto gewys van die doldrums. Dit lyk soos die Vaaldam op 'n laat somermiddag as daar nie wind is nie: Plat soos 'n spieë, behalwe dis nou die groot oseaan in die middel van nêrens. Ons hoop maar dit hou nie te lank aan nie.

Ons het vandag weer 'n bier gedrink. Een bier per persoon na ete. Ek moet bieg en erken dat die onthouding en uitdroog mens goed doen. Jou gesondheid voel sommer beter en jy kan selfs die bier se smaak waardeer.
Ons begin glad nou al ons spyskaart vooruit beplan. Dit werk goed so, want dan kan ons verseker wees van variasiein die disse. En steeds eet ons uithaler kos. Dis nou wel meesal groente uit blikkies, maar ons het steeds baie rys, vars aartappels en uie en ook meel. Oormore is dit rotis met dhal en blokkies beesvleis. Ek sal maar vroeg begin kook.

My navigasie is steeds op standaard met 'n fout kleiner as twaalf myl op 'n oornag stel berekeninge. Dit gee selfvertroue. Die sekstant is steeds op 'n koers van sy eie. Die instrument behou nie sy indeks kalibrasieverstelling nie. Nie eers vir die vyf minute wat die drie lesings neem nie. Miskien doen ek iets snaaks, maar daar is geen instruksies of raad te dien effekte in die handleiding nie. Nou kalibreer ek voor elke stel lesings, meet die indeksfout agterna en pas al die lesings aan met die helfte van die fout.
Die weerpatroon is nogal interessant. Die wind gaan lê heeltemal in die dag. Dis warm en bedompig met wolke en squalls. Maar in die nag is daar nie squalls nie en die wind waai bestendig suid-oos tot oos. Ons seil dan heel lekker op 'n basiese plat see.

Ek het vandag 'n seevoël gesien, die eerste een sedert die dag van ons vertrek uit St Helena. Dit is die eerste teken dat ons nou nader aan die land is. Ons sal nou seker meer begin sien soos ons die land nader. Ek het nog geen dolfyne gesien nie. Om presies te wees is dit net Renier wat al dolfyne gesien het op hierdie reis, en dit was eenmalig iewers voor St Helena.

Vandag het ons weereens geen vis gevang nie. Ek het 'n byt op die bungi-lyn gehad en Renier het 'n vis gehaak op die visstok. Myne was net 'n byt wat die poliesman getrip het. Maar op die visstok het die vis behoorlik gevat. Hy het egter na 'n minuut of wat losgekom. Dis bietjie bemoedigend na 'n paar dae van geen aktiwiteit. Ons het nie regtig nog kos nodig nie, maar die visvangery bied darem 'n bietjie afwisseling en opgewondenheid in die daaglikse roetine. En 'n groot brag foto is nie noodwendig onvanpas nie. 'n Mens mag maar spog met die resultate van jou byvoordele, of hoe? Hierdie byvoordele verryk jou ervaring, nie jou sak nie. Dis nogal iets om te onthou.

Vanaand is dit baie donker buite. Die maan is nog nie op nie en dis erg bewolk. Ek kan Venus sien. Die planeet is só helder dat mens vanaand die ligbaan mooi op die water kan sien. So hier en daar is nog 'n ster of twee te sien, so tussen die wolke deur.

Die gemoedstoestand op die boot is in 'n heel humoristiese luim. Ons speel nou gereeld kaart en daar is 'n jolige oor-en-weer geskertsery oor die punte. Hierdie reis is vir my 'n uitmuntende ervaring van hoe lekker 'n seereis per seilboot kan wees. Dis half jammer Carol dit nie wil deel nie. Renier het nogal vandag skertsend gesê dat hy my saamgebring het om te sien of hy dit nog sal kan doen op sy oudag. Ons het lekker gelag. Al drie van ons is op een of ander manier sportief georienteer. Ek is nou die verste op my lewenspad en begin afskaal op die fisiese uitdagings en ontberings. Ek vermoed dis 'n openbaring vir die ander twee om die perspekitewe te sien.

Die sterrenavigasie is nog 'n ding. Ek het raak gekorrel met my keuse van tydverdryf. Ons het 'n lang bespreking gehad oor tydverdrywe aan boord.Dit kom toe uit dat albei my skeepsmaats idees het van verder studie, hetsy diplomas of sommer net iets soos die aanleer van 'n nuwe taal. Dis miskien iets om in gedagte te hou by die beplanning van 'n reis, veral 'n aflewering, soos hierdie een. Daar is altyd 'n vlak van onkunde en/of ervarenheid. 'n Mens kan dit gebruik om 'n taal of ander vaardigheid aan te leer. Ek het, byvoorbeeld, begin om hierdie joernaal by te hou. Iets wat ek nog nooit vantevore gedoen het nie.
Eers was ek bang vir die leë papier. Toe was ek bang vir foute maak. Iewers kom daar toe die openbaring dat dit my eie boek is. Ek kan enigiets daarin opskryf, teken, skoonskrif oefen of iets dergeliks. Van toe af sukkel ek nie meer om te skryf nie. Een pen opgeskrywe. Of is dit nou leeggeskryf? Wat ook al, dit reflekteer my gedagtes en gemoedstoestand.

Ek het altyd gedroom daarvan om my ervarings op te teken. Maar dit werk nie op 'n post facto-beginsel nie. Nou skryf ek dit elke dag neer, bietjie vir bietjie. Nie alles op een slag nie. Jy eet bietjie vir bietjie, slaap bietjie vir bietjie, werk ook so en speel ook so. Dit gee mens kans om ook te rus, so tussen al die dinge deur.

En bowenal, dit verskaf geleentheid om oor jou lewe te besin, te beplan en te besluit. Alles bietjie vir bietjie. Ek is half bly my storm-en-drang jare is verby, waar ek roem en geld nagejaag het. Nou het ek tyd om te besin oor wat ek wil aanvang en daarvoor te beplan. Nou geniet ek die ervaring soveel meer en daar is groter waardeering in my gemoed oor die rykdom van ervarings. Daar is nie net groot dinge in mens se lewe nie, daar is 'n duisternis klein dingetjies. Die groot goed, so begin ek vermoed, is 'n samegooi en groeperings van bondels klein dingetjies. Dit belemmer mens se insig omdat detail, die klein dingetjies, weggesteek raak en verlore gaan.

Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12

Nuwe resepte en verlange

2011-12-16 00h15

Dis 'n soel maanlignag. Die maan skyn so na halfmas. Die wind waai teen 'n gesellige spoed en ek sit met 'n koppie tee op die agterdek sonder 'n hemp. Die boot seil rustig aan oor 'n kalm see en die wind is net reg om die omgewing af te koel na draaglike temperatuur toe. In my kajuit begin dit reeds bedompig voel en ek gaan met 'n oop luik moet seil.

Maar vir nou is alles mooi rustig vir ek en myself en ons twee. So, met die koppie tee saam.
Dit was weer my kookbeurt en ek het weer viskerrie gemaak op versoek van die manne. Dis duidelik 'n wenresep. Hierdie keer het ek gewone masala (medium) gebruik instede van vismasala. Dit was per ongeluk. Renier reken dit was sterker as vantevore, maar ek het dieselfde hoeveelhede van die bestanddele gebruik en minder komyn, met vier peule kardamom die keer. Die dorado wat ons nou het proe egter beduidend beter as die bonito vantevore. Ek het die vis in kleinerige blokkies gesny, sodat die geur makliker kon deurtrek. Dit het goed gewerk so. Die resep is herhaalbaar en baie lekker, hoewel effens meer moeite. Die droë speserye wat jy droog rooster/bak in die pan maak 'n hengse verskil aan die geur van die dis. Ek het die vis weer rou ingesit nadat al die ander bestanddele eers behoorlik in volgorde, in 'n sous omskep is. Die vis het dus gaar gekook.

Die rys met die hand vol bruin lensies is ook 'n wenner.

Volgende keer maak ek 'n dikkerige dal-kerrie met blokkies beesvleis. Ek hoop die soetrissies hou tot dan. Daarby sal ek rotis maak. Meel, sout en water. Ek vermoed dat as jy botter by die meel sit, gaan jy so 'n modified scone kry, en dit wil jy sekerlik nie hê nie. Ek sal die roti braai in die wok in botter. Dit behoort te werk. Een koppie meel, sout en water. Knie die deeg behoorlik sodat jy stokbrood kan maak. Verdeel in 25-30mm balletjies en rol dit uit tot dit baie dun is. Gebruik 'n Asiatiese rolstok of 'n Tabasco-bottel. Dit behoort te werk. Ek vermoed die pan moet redelik droog wees, dus sal ek die rotis botter smeer soos hulle uit die pan kom. Miskien selfs 'n skeut heel komynsaad in die deeg.

Ons is nou so drie dae se seil weg van Brasilië. Nou gaan ons meer noord draai om teen die kus af te seil saam met die seestrome. Renier verwag dat ons 'n hele paar dae meer as 200 seemyle sal vorder, teenoor 120-140 seemyle per dag tot nou toe. Ons verwag ook meer verkeer, so ons sal maar mooi op die uitkyk moet wees. Dis heel anders as tot nou toe. Ons het presies een skip gesien sedert ons vertrek uit St Helena. Mens is half vies as jy ander verkeer teekom, dit breek die rustige bestaan en jy moet wakker wees oor waar watter verkeer om jou verbygaan. Ons het het mos nie radar nie, so dinge raak ernstig teen die tyd wat jy 'n groot skip sien. Hy is dan baie naby, net 'n paar myl weg en, teen die die spoed wat hulle en ons vaar, so so tien tot vyftien minute weg.

Ons het gister geen byte gehad op die kunsaas nie. Dit kon die weer wees, maar ek vermoed daar is gewoon nie so baie vis in die see dat mens kere per dag 'n byt sal kry nie. Die laaste keer het het ons 'n baie groot vis gehaak, wat toe losgekom het. En binne 'n uur nog 'n grote gesien.

Die lewe aan boord is verder nog heel gesellig en aangenaam. Ek skud nog steeds die vetjies af en is besig om mooi sonbruin te word, hoewel ek soos krismisvader begin lyk. My baard is nou by die jeuk-stadium verby, en bedek my gesig behoorlik. Ek vermoed soveel so dat my wange nie juis verbruin in die son nie. Ek sal maar before & after fotos neem en kyk of ek 'n barbier in Tortola kan opspoor.

Ek hou nog my navigasie-oefeninge by. Elke dag leer ek iets by. Gister se lesings was baie akkuraat en nadat ek een weggegooi het uit die drie, was die fout steeds kleiner as 10 myl. Die oop lug en die goed gedefinieerde horison maak die lesing baie eenvoudiger. 'n Mens moet telkens voor elke lesing die sekstant nagaan vir foute en kalibreer. Dan is die lesings mooi hehaalbaar en baie akkuraat. My berekende posisie is na 18 uur se seil steeds binne 7 myl van die GPS-posisie af. Die sekstantlesings se plot is binne omtrent 2 myl van mekaar. Ek begin my lesings te vertrou en sien kans om nou reeds die eksamen af te lê. Maar dit sal moet wag tot na die Yachtmaster-kwalifikasie. Die burokrasie wen toe alweer. Ek hoop om darem my persoonlike logboek uitgeteken te kry vir genoeg myle om te kwalifiseer vir die Yachtmaster-kwalifikasie. Die vereistes moet ek maar bevestig wanneer ek weer internet-toegang het.

Hopelik is die internet-toegang in St Maarten goedkoper as in Jamestown, St Helena. GBP 3 vir 'n halfuur. Dis R90 per uur. 'n Openlike struikrowery as jy my vra. Verder hoop ek daar is bietjie meer beskawing in St Maarten.

Ek vermoed daar sal wees, met 'n groot lughawe en al. Dit sal ook ook lekker wees om 'n slag kontak te maak met die huis. My katte sal my waarskynlik nie herken nie. Ek hoop Carol onthou darem nog hoe ek lyk!


Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12

Visvang en ek skryf 'n pen leeg

2011-12-14 21h00

Vandag is 'n baie interessante dag gewees. Ek het vanoggend nogal hard gewerk op my skof van 03h00-06h00.

Die weer was vol donderwolke en daar daar was 'n hele paar squalls om ons. Sommer ontstuimige lug. Die water is gelukkig nog redelik plat, so een meter of so se deining. Maar so tussen die squalls deur het die wind 'n hele paar keer van rigting verander en na elke squall sommer gaan lê. Dis asof die weer bietjie woer-woer gespel het met die boot. Ek het vir twee ure gesit en aktief die boot geseil. Seile verstel, laveer (“tack”), seile inrol, uitrol en die enjin aan en af. Niks tyd vir bepeinsing nie. Ek was half bly toe my skof verby was. Gelukkig het Drikus bietjie vroeër opgestaan en toe het ons darem saam tee gedrink, voor ek in die kooi geduik het.

Later in die dag sit ons nog so en gesels, toe vat 'n kolossale vis Renier se kunsaas. Gelukkig was dit op die visstok, maar toe ons weer sien is al die lyn byna afgerol, selfs teen die swaarste rem en die boot wat agter die vis aanjaag.

Dis nogal 'n hele gedoe om die seil ingerol te kry, beide die enjins aan en die boot op dreef agteruit agter die vis aan. Na dit alles, toe kom die vis los. Ons stel toe maar weer alles op en Renier is terug na sy kajuit. Hy was kwalik terug in sy kajuit, toe ek sien hoe sy stok se punt so wip-wip maak.

Hierdie slag is almal paraat maar die vis vat toe nie die aas nie. Ons het darem almal 'n vinnige blik op die vis gehad. Soos hy agter die aas aan is. 'n Monster van oor twee meter, sou ek skat.Die gure weer van voor dagbreek het so teen laat vanoggend opgeklaar en het van toe af mooi opgeklaar gebly met die wind wat uiteindelik bestendig uit die suidooste waai. Ons seil sedertdien alte lekker.

Die weer is lekker warm en ek loop net met 'n broek aan, selfs nou ná negeuur in die aand. Ek reken ek het al effens bruiner geword die laaste paar dae. Ek gebruik nie sonbrandmiddels nie omdat 'n mens nie so lank in die son is op 'n keer nie.

My navigasie-oefeninge begin vrugte afwerp. Tussen Drikus en myself het ons die sekstant se nukke en grille uitgepluis. Ek moet nog 'n manier vind om dit uit te haal, maar ten minste weet ons nou hoe om die instrument te kalibreer voor elke lesing.

Verder het ons uitgepluis dat om 'n paar lesings te neem, dan te kies watter van hulle om te gebruik, maak 'n beduidende verskil op die integriteit van die plot. Jy kan maklik sien watter lesings is verdag.Jy kan ook maklik sien hoe wispelturig jou metings is! Maar vandag was my plot binne vyf seemyle van die GPS-pposisie af. Dit na 22 uur se dead reckoning wat bygewerk is.

Ek plot die vordering van die reis op my kaart en gebruik die boot se GPS-log as basis. Die skaal is so groot dat my slegste posisie-bepaling minder as 6mm verskil maak op die kaart.

'n Bietjie staistiek: Ons is vandag 23 dae op reis. Tot en met 12h00 vanmiddag, plaaslike tyd, het ons 2835 seemyle afgelê. Ons is basies halfpad met die reis. Ons is byna oor die wye deel van die Atlantiese Oseaan. Ons is 8 dae op reis uit St Helena. En ek het so pas my eerste pen leeggeskryf.

Nou skryf ek met 'n Artline pen met 'n 0.4mm punt. Die pen skryf lekkerder as die vorige ene.

Ons het ook vandag ons horlosies met 'n uur teruggestel. Dit maak ons nou vier ure agter SA tyd. Ons gaan nog twee ure agter raak.

Die lewe aan boord is heel vrolik. Ek is die enigste ene aan boord wat nog 'n vis moet opsny. Renier het twee en Drikus een gevang. Ons aande is gesellig. Ons eet aandete so iewers tussen 17h00 en 18h00. Daarna speel ons kaart. Die kaartspel van die oomblik is Uno, 'n spesiale variasie van vreetkaart. Mens speel dit met 'n spesiale pak kaarte. Tans is ek die kampioen, maar ek dink die glorie gaan van korte duur wees. Die kaarte se behoorlike skommeling aldan nie, maak 'n groot verskil en ek was tot dusver gelukkig met die val van die kaarte. Dit alles gee aanleiding tot groot pret en geskerts.

Tussen Drikus en Renier het hulle vragte elektroniese kaarte en programmatuur. Vandag het hulle Renier se rekenaar opgestel en al die programmatuur aan die werk gekry. Ek is volgende aan die beurt. Ditto vir musiek en videos. Ek het nog niks videos gekyk op die rekenaar nie, bloot om twee eenvoudige redes: Die rekenaar se battery word gou pap, dan het ek 'n logistieke probleem om dit weer gelaai te kry. Ek kan dit net doen as die boot se enjin of die generator loop. Die ander rede is dat ek tot nou toe nogal heel besig was met navigasie-studies.

Ek sal 'n minder kragtige rekenaar kry om aan boord te gebruik. Beide Renier en Drikus gee te kenne dat rekenaars berug is vir gou oproes ter see op seiljagte en ander klein bootjies.

Die maan is tans besig om op te kom so tussen 'n paar los bondels wolke deur. Die hemelruim is verder redelik oop en die sterre is mooi helder. Die rustige omgewing in die nag vervloei so inme. kaar dat 'n mens amper voel jy leef in 'n droomwereld.

Ek verstaan nou goed hoekom die raad oor kameras aan boord is wat dit is: Neem 'n eenvoudige kamera, want dit het slegs nut by die vertrek en aankomste, verbind deur 'n massa van mooi sonsopkomste en -ondergange en maanskyntonlele. Jy kry amper 'n oordosis daarvan en kan maar min daarvan afneem want die boot staan nie stil nie.



Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12

Lewenstyl-dinge en nog navigasie

2011-12-13 19h40

Vandag was weer 'n redelike luilekker dag. Die wind het in die middel van die oggend opgekom, iewers amper 20 knope gewaai met 'n ligte squall, toe weer afgeneem na so 12 knope. Ons seil steeds lekker. Dis nog steeds warm en ek dra nog steeds net 'n broek.

Ons het baie geoefen met die sekstant. Dit het baie duidelik uitgekom dat die instrument nie sy indeks behou nie. Die indeksfout moet telkens bevestig word voor 'n mens lesings neem. My vermoë is besig om mooi op dreef te kom. My sekstantlesings en berekeninge verskil van die boot se GPS met minder as 10 seemyle. Daarbenewens begin ek my instrument te verstaan. Dit gee vir my die vermoë om myself ter see te plot met behoorlike akkuraatheid en sonder die gebruik van elektronika. Ek is onafhanklik van die elektronika vir oop oseaan navigasie. Ek voel baie trots daarop.

Kusnavigasie is egter 'n ander tipe probleem. As die weer sleg is en die sig swak, gaan jy nêrens heen sonder 'n GPS nie. Veral nie in 'n koraalsee in die nag nie. Ek gaan maar weer 'n hand-GPS moet aanskaf, asook 'n handkompas. Selfs Renier reken dis volgende op sy lys. Hy het ook 'n GPS wat aan sy rekenaar koppel.
Ek sal maar nog spaar en 'n paar geldjies verdien.

Die maan kom vanaand later op, so dis pikdonker buite. Soort van. Die sterlig is so helder dat Venus 'n ligbaan op die water maak. Dis baie romanties. Ek het dit nog nooit so ervaar nie, want ek was nog altyd op die land, met stof en besoedeling in die lug, al is 'n mens ver van die stad af. En op plekke soos op die Drakensberge is daar nie genoeg oop water om hierdie te sien nie. Dis idillies en iets om jouself mee skoon te was in jou siel. Iets in jou ervaring wat jy selfsugtig kan koester en wat niemand van jou kan wegneem nie. 

Dit is regtig iets om met geliefdes te deel. En dis nie regtig kunsmatige ervaring nie, behalwe vir die moderne boot en die gepaardgaande tegnologie wat die ontbering effe vergemaklik. Maar ek wens regtig ek het Carol nou hier by my gehad. Sy sal dit sekerlik geniet.


Ons is nou amper oor die breë deel van die Atlantiese Oseaan. Nog so 'n week, dan is ons naby die Brasiliaanse kus. 'n Eerste kruising van 'n groot oseaan agter die blad. Nogal, en so op my oudag! Wel, daar is nog baie lewe in hierdie ou lyf.

Ons sal teen die Brasiliaanse kus opvaar tot verby die Amasone se mond, dan begin noord draai om by Barbados te kom. Soos die Here se wil en die weer ons vat gaan ons nuwejaar in Barbados wees, en 'n dag of wat daar oorstaan, anders gaan ons reguit St Maarten toe.

Ons is baie naby aan halfpad met die afstand van die reis ook. Dit voel na 'n lekker mylpaal. Een van die dae is daar natuurlik ook die ewenaar om te kruis, nog 'n mylpaal in 'n mens se ervaring. Dis anders as om dit te doen in 'n vliegtuig, wat ek al 'n paar keer gedoen het. 'n Vliegtuig is onpersoonlik, maar hier op die boot is dit in jou gesig. Dis deel van die daaglikse roetine se doel en gee vir jou iets om na uit te sien. Dis die afwagting wat tel, dieselfde as met seks. Daar is niks lekker daarin om dit af te rammel nie.

Deel daarvan is die stel van 'n doelwit. Dan kom die beplanning. Daarna kom die uitvoering en die genot van die reis. Die genot van die reis oorheers alles. Dis hoekom 'n lugreis so onpersoonlik is. En dis hoekom jagekspedisies en staptoere so gewild is. En, vir dieselfde rede, hoekom 'n lang vyery en voorspel sulke hedonistiese genot bied tydens seks, instede van 'n vinnige tjoef-tjaf, broek af, wham-bam, thank you ma'm, waar dit oor is voor mens kan opgewerk raak.

Maar hierdie is 'n bootreis met 'n seilboot. 'n reis deur die donkerte van mens se vrese na 'n plek van rus en vrede en 'n sensuele genieting van die ervaring van hierdie reis. En ook 'n fisiese reis na 'n nuwe plek om te ontdek. En, as die ervaring van St Helena 'n aanduiding is, 'n ervaring van die lewenstyl van die nuwe plekke. Op eenvoudige maniere, onopgesmuk en meer menslik as op 'n lughawe en die verwante ervaring daar rondom.

As jy per boot arriveer is jy outomaties deel van die gemeenskap in die hawe. As jy per motor aankom is jy 'n besoeker.

Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12

Chili con carne en navigasielesse

2011-12-12 23h58


Ek het vanmiddag uitgevind hoekom daar 'n afset is tussen my navigasie en die GPS. Dis omdat ek 'n konsekwente fout gemaak het tussen my berekeninge en die plot. Ek sal netnou dit oordoen, dan behoort die fout weg te wees. Ek kon nie verstaan waar die konstante verskil inkom tussen die GPS en my berekeninge nie, toe vra ek vir Drikus om te help. Die fout spring toe uit die oomblik wat hy die berekening op sy eie herhaal.

Dis interessant hoe baie ons geleer het uit daardie uur se saamwerk. Ons het ook 'n noen-meting opgestel, voorberei en geneem. Dit gee 'n mens se breedtegraad, omdat jy spesifiek die meting se tyd kies om die son op sy hoogste te kry, wat regbo jou is. Die lesing gee 'n lyn van posisie op die kaart, wat parallel is met die breedtegraad. Eenvoudig, as jy verstaan wat jy doen.

Ek het vandag heeldag sonder 'n hemp geloop. Ek het met hom aan geslaap en toe vanoggend om 06h00 hom uitgetrek toe ek aan diens kom. Ek het hom weer aangetrek vir aandete, daarna hom uitgetrek. Dis gewoon te warm. More sal ek die blik Game oopmaak, dat 'n mens iets kan drink wat jou koud maak en rehidreer.

Ek het vandag weer kos gemaak. Eers skottelgoed gewas op my diensbeurt van 06h00-09h00, toe kos gemaak op die volgende skof van 15h00-18h00.

Chile con carne

Bestanddele
1 blik botterbone
1 blik rooi bone
1 blik tamaties
1 koevert tamatiepasta
1 ui, gekap
2 brandrissies, gekap
skeut sojasous
½ teelepel varsgemaalde swart peper
sout na smaak
500 g maalvleis
1 teelepel knoffel
1 koppie rys/ 1-1 ½ koppie bruin rys
Ek het botter gebruik in plaas van olie om die vleis, uie en knoffel in te braai.

Metode

Braai die vleis alleen, sonder sout of ander geurmiddels, in 'n pan tot bruin. Botter maak dit mooi bruin. Voeg 'n skeut sojasous by, verwyder van die hitte en laat rus eenkant.

Braai nou die knoffel, uie en brandrissie tot dit begin bruin word. Voeg die tamaties, al die bone en die tamatiepasta by. Kook deur en voeg dan weer die uitgeruste vleis by die pan. Kook deur en skakel dan die stoof af of verwyder die pan van die hitte, sodat die hele dis kan rus. Voeg die gemaalde swart peper by en bevestig die soutinhoud.

Wag tot die rys gaar is en dien op.

Renier het gewetensbesware teen geblikte bone van enige aard. Blykbaar bang vir die winde. Hy het gesmul aan die dis. Hierdie dis gee nie vir jou winde nie. Maar dit moet die manne maar self uitvind. Interessant, Drikus weet te vertel dat die bone nogal lae GI is. Ek het dit nie geweet nie, maar dis iets om te koester en te onthou. Veral as daar 'n storm dreig en jy weet daar gaan vir 'n lang tyd nie behoorlike kans wees vir kosmaak nie. Die dis is maklik en werk ook oor 'n sny brood.


Dit is nou na 00h00, dus die 13e. Aan die einde van hierdie dag is ons amptelik op die helfte van die beplande tyd vir die reis. Dan is daar nog drie weke oor. Dis half nostalgies om daaraan te dink. Oor drie weke gee ons die boot af, vlieg terug huis toe en spat uitmekaar. Wel, hopelik tot die volgende aflewering. Vir my lê daar nog eers 'n kursus voor by Sail Due South vir Yachtmaster Offshore alvorens ek die volgende aflewering aanpak. Die volgende aflewering is darem teen betaling van sakgeld en die reis terug.


Ek sien nogal uit daarna om weer so aflewering te doen. Die wye oseaan het sy bekoring in die eie-tyd tot jou beskikking. Daarbenewens is mens nogal besig aan boord, hoewel nie te fisies uitputtend nie. 'n Lekker soort van luilekker aftree-joppie. Dit help geweldig baie om nie ledig te wees nie. Ek het myself besig gehou met die navigasie-studies. Die ander manne praat van 'n taal aanleer. Daar is gewis genoeg tyd daarvoor. Dit hou mens se verstand ook besig. Ek lag lekker in my mou. Dit kom uit dat die ander manne ook lekker aan die spoke besweer is. Smaak my dis 'n ding wat jou gryp so in die allenigheid, veral in die nag.


Authored by Johan Zietsman
Last updated on 2012-12-12